Collectief op motorbikes in Vietnam

Hallooohaaa,
hier wederom een bericht van Roy de B(ackp)akker.
Ditmaal vanuit het noorden van Vietnam, waar ik mijn laatste dagen in ZO-Azie in Hanoi zal doorbrengen, alvorens ik de 14de naar Hong Kong en vervolgens de 17de naar New Zeeland afreis. Ik ben blij om weer in de 'beschaafde' wereld terug te keren, want ik heb eerlijk gezegd genoeg vriendelijke spleetogen gezien, Aziatische cultuur gesnoven, drukte en chaos geabsorbeerd, motorbikes ontweken en rijst en noodles gegeten
(als ik terugkom in Nederland kun je me dus voorlopig niet blij maken met een dergelijke dampende maaltijd, haha).

Dankjulliewel trouwens voor de betrokkenheid in al jullie persoonlijke mails!! Ik voel me op dit moment weer topfit. Na bezoekjes aan de rustoorden/ stranden van Cambodja en Vietnam, ben ik hersteld van bijna alle kuurtjes en pijntjes. Mijn ringteen is nog steeds wat opgezwollen maar doet gelukkig geen pijn meer (het zijn er als vanouds ook weer 5 in plaats van 6)...

Maar even terug naar mijn tijdelijke core business, jullie hebben nog enkele reisverhalen van me tegoed.
Op 22 september ben ik van Phnom Penh afgereisd naar Ho Chi Minh City (ofwel het Saigon van voor de oorlog) in Vietnam.
In het hotel ontmoette ik 2 gezellige Nederlandse meiden, Dzenita en Jasmina (van Bosnische komaf) en de ietwat terughoudende Japanse Kumiko. Met zijn vieren hebben we een rustig avondje doorgebracht in enkele barretjes, enkele alcoholische drankjes genuttigd en gebabbeld.
De volgende dag ben ik Ho Chi Minh ingetrokken en je weet werkelijk niet wat je ziet. Een waanzinnige, chaotische wirwar aan rondsputterende en toeterende scooters, die rakelings langs je heen crossen driftig op weg naar het volgende stoplicht. Het is echt wonderbaarlijk dat iedereen zonder kleerscheuren zijn weg baant door de massa's voetgangers, scooters en taxi's. Het beste devies van de reisgids is daarom ook om in een constant tempo de straat over te steken ook al komt een colonne scooters jouw kant opgestoven. De scooters anticiperen op jouw bewegingen en krullen zich vanzelf om je heen. Fascinerend doch onnatuurlijk als je je er middenin beweegt...

Na een half uurtje uitlaatgas-happen, kwam ik aan bij het Oorlogsmuseum dat herinnert aan de koloniale oorlog met de Fransen en de daaropvolgende interventie van (hoe kan het ook anders) Amerika (1965-1973). (in het kort: er is nog steeds onduidelijkheid waarom de VS zich in het conflict heeft gemengd; mijns inziens probeerden ze een kapitalistisch voet aan de grond te houden door zuid-Vietnam te steunen en zodoende een blok te vormen tegen de communististen uit noord-Vietnam die door China en Rusland werden gesteund. Kortom, Vietnam is eigenlijk het strijdtoneel geworden van een conflict tussen derden partijen.)

Duidelijk werd snel welk een overmacht aan materieel de Amerikanen konden inzetten tegen de straatarme, amper bewapende noord-Vietnamezen (Vietcong). Vandaar dat de oorlog zich snel verplaatste naar de jungle en het ondergrondse. Door de onaflatende vastberadenheid en strijdlust waarmee de Vietcong de bezettende troepenmacht het land uit wilde jagen, hebben ze uiteindelijk gewonnen. Het kostte echter 900.000 Vietnamese levens om dit te bereiken (t.o. 56.000 Amerikaanse levens) en had diverse embargo's en striemende armoede tot gevolg; de genenmisvormende nasleep van de Napalm-(fosfor)bommen en de Agent Orange ontbossingschemicalien daarbij nog niet meegerekend...

Daarna bezocht ik het 'Herenigingsmuseum'. Na een beslissende mokerslag in de vorm van het Tet-offensief, besloot de VS onder leiding van Nixon zich langzaamaan terug te trekken uit Vietnam. De zuid-Vietnamezen stonden er vervolgens alleen voor en na hergroepering en voorbereiding door de Vietcong, werd zuid-Vietnam een jaar later onder de voet gelopen. Hereniging van de beide Vietnams vond plaats in dit museum.
Die avond ben ik met Jasmina een borreltje gaan drinken in de Sax & Art bar, daar Dzenita zich niet zo fit voelde.

De volgende ochtend op weg naar de Cu Chi tunnels; een gangencomplex van zo'n 200 kilometer, letterlijk in de achtertuin van Saigon (de Vietcong kwam tot 40 km nabij). Het was een aparte belevenis om op hurken door de bloedhete, claustrofobische gangetjes te sluipen, als je beseft wat daar destijds gebeurd is. Ook maakten we kennis met de creatieve boobytraps van de Vietcong, want 'een gewonde soldaat vereist meer zorg dan een dode'.

Die avond ben ik met Dzenita, daar Jasmina zich ditmaal niet zo fit voelde, een borreltje gaan drinken in de Sax & Art bar en zijn we gaan clubben in 'Apocalyse now' (aparte naam) en de Go'2 bar tot in de vroege uurtjes. Aardig beschonken ontmoette ik mijn donzige kussen...

De 13 urige busreis naar Nha Trang was overtuigend genoeg in mijn besluit om het rustig aan te doen in deze relaxte badplaats. Ruim een weekje 'echt vakantie houden' was wel op zijn plaats ;)
-dag 1; strandhangen met boek 'the girl in the picture' (wereldberoemd...)
-dag 2; snorkelen tijdens een 4 eilandentrip nabij Nha Trang, tesamen met 2 Amerikanen en 1 Braziliaanse.
-dag 3; modderbadderen en chillen thermaal bad, alwaar ik de Australier Jason ontmoette. Met hem feestjes afgestruind in lokale bars/clubs.
-dag 4; 2 fundives gedoken in visrijke Madonna Rock, waarbij je door diverse spelonken heen kon zwemmen (superbe!!). Ook kennisgemaakt met de 'cuttlefish', een soort inktvis die vloeiend met een zijdezachte, blauwpaarse schubhuid door de wateren zweeft, doch transformeert in muisstil koraal met knokige stekels en witbruine schutkleuren wanneer zich gevaar voordoet; kortom MAGISCH...
Tevens Jenny uit Zweden en Elna en Margerethe uit Noorwegen op de boot ontmoet. Dezelfde avond reunie in de Sailing club en teveel drankjes gehad.
-dag 5; strandhangen en kater wegsnurken.
Tevens besloten om met Jason en de 3 Scandinavische dames voor 3 dagen de hooglanden van Vietnam in te trekken richting Dalat (tevens wijnstreek).
-dag 6-7-8; motorbiketrip met de 'easy riders' richting Dalat. In het kort, steenbakkers-, noodle- en zijdefabriek bezocht. Tussendoor zelf ook enkele stukken gereden op zo'n 125 cc'er (gevolg: gefronste blikken van de kant van de weg, blanke Europeaan met kleine Vietnamees achterop en 20 kilo bagage??). Gezwommen nabij een enorme waterval en een gave olifantentour gemaakt (tot aan z'n ogen in de rivier).
De laatste avond sloot het restaurant te vroeg naar onze zin, dus ontvoerden we de koeltank volgeladen met ijs en 30 halve liters om deze met z'n vieren te consumeren. Die Scandinaviers hebben een foute invloed op me...
-dag 9; Crazy House in Dalat bezocht (vergelijkbaar met de Gaudi huizen in Barcelona), stoombadje en massage voor de innerlijke mensch en daarna een wijnproeverij gehouden: 7 flessen, 5-6 personen, 4 uur... Aiaiai... Diezelfde avond vertrok Jason helaas naar Saigon, het klikte erg goed tussen ons.
-dag 10; retour per bus naar Nha Trang, strandhangen en als tussendoortje parasailen met vrijwilligster Elna.
-dag 11; wederom 2 maal gedoken (matige visibility helaas...)
Kortom, ik kan terugkijken op een aardige vakantie in Nha Trang en Dalat.

Terug naar het inspannende reisleventje, de volgende stop was Hoi An, een prachtig kuststadje waar de dames Ontwikkelingssamenwerking studeren. Het leek me erg interessant daar meer van te leren, dus ik sloot me aan bij hun klas (30 Noren en Zweden) om 2 seminars mee te volgen over 'wat is nu werkelijk armoede en wie kan als arm bestempeld worden' en 'de Wereldbank en het politieke krachtenveld omtrent de bestrijding van armoede'; erg interessant om je blikveld zo te kunnen vergroten. Echter, door de vrijblijvendheid van de cursus kwam er te weinig discussie op gang, dus gooide ik maar een ballonetje op over de verstrekking van minikredieten aan vrouwelijke ondernemers; de docent wijdde er zo'n 20 minuten over uit met verlenging van de lestijd, dus ik weet niet of de studenten zo blij waren met mijn aanwezigheid...

Mijn laatste avond in Hoi An werden Elna en ik uitgenodigd door een Vietnamese stalkster (die erg haar best doet in de smaak te vallen bij de Scandinavische groep) en 5 van haar vrienden. Met motorbikes werden we afgeleverd bij een lokaal restaurantje, waar allerlei schelpdieren, taaie vleessoorten, groenten, rijst en tientallen Heinekens werden voorgeschoteld. Sluitstuk was sushi met Wasabi. Ik heb het geweten; dat spul is gottomme retesterk, net als sterke mosterd maar dan een dimensie of 10 sterker. Het stijgt regelrecht naar je neusholte en vergeet het maar dat je je tranen kunt stoppen. Die Vietnamezen natuurlijk lachen....
Daarna naar de Karaokebar met de bups. Wederom serveerden ze ons hapjes, fruit en talloze Heinekens en blèrden we duetten in het Vietnamees en Engels. Het blanke karaokekoppel versloeg zelfs de Vietnamese koppels, met de topscore van 100.

Toen we de overige Scandinaviers wilden opzoeken wilden we graag een bijdrage doen voor de avond. Ze voelden zich echter ietwat beledigd door onze 'vriendschap' te ondermijnen met ons gebaar. Blijkbaar past dat niet in hun gewoonten; ook mooi... De avond eindigde wederom veel te bezopen en ik herinner me flarden dat ik swingend over de dansvloer stuiterde...

Met brak hoofd vertrok ik de volgende namiddag richting Danang, van waaruit ik een vlucht had geboekt naar Hanoi. De busreis naar Hanoi duurde namelijk 27 uur (daar had ik dus ECHT geen zin in) en wellicht langer daar vorige week de tyfoon Kerina veel schade heeft aangericht in de provincies onder Hanoi. Ik heb zelf geen beschadigde huizen of wegen gezien, maar de kranten hier staan er bol van.

Hanoi is wederom een enorm drukke stad (alle trottoirs zijn volledig bezaaid met scooters), al heeft het geheel een rustige uitwerking op me. Het voelt ook als een trotse stad, misschien doordat de nationale volksheld Ho Chi Minh tijdens de oorlog vanuit Hanoi broeide op de oorlogsstrategie en -tactieken van de Vietcong. Naast uren rondwandelen, een bezoek aan het oorlogsmuseum en het mausuleum van Ho Chi Minh, heb ik me slechts gestort op het souvenirshoppen.
Mijn 'missie' in Azie is dus zo goed als voltooid; ik ga me dus maar eens rustig voorbereiden op de vlucht van morgen naar de volgende wereldstad Hong Kong.
Ik hou jullie op de hoogte!!

Yours truly, Roy de B(ackp)akker

PS. Bartolomeus Willemsen; nog van harte met je verjaardag, ouwe !!!