Nederland loert....

Hallooo Nederland,
ditmaal een vliegensvlug verslag, daar ik nog maar een paar uurtjes in NZ mag doorbrengen....

Van Christchurch ben ik doorgereisd naar Kaikoura, onder gezelschap van de Tjechische Blanka en de Duitse Yorinde, die zichzelf sluwerwijs hadden uitgenodigd in mijn bolide; toch genoeg plaats dus geen problemo. Aangekomen in Kaikoura (het mekka van het zeedierenrijk) direct naar het Informatiecentrum gegaan om een plaatsje te boeken bij de populaire walvis-, albatrossen- en dolfijnentochten. Na boeking trakteerden de dames mij op een lekkere maaltijd plus wijntje als bedankje voor de lift, sympatiek toch...

De volgende ochtend walvisspotten. Sorrie, maar ik vond het een saaie bedoeling. Beetje varen naar een spermwhale die wat ademhaalt aan de oppervlakte om vervolgens weer voor anderhalf uur in de diepte af te dalen. Enige interessante zou moeten zijn hoe het bakbeest zijn staart de lucht in krult als ze duikt. Nou, boeiend hoor... De middagwandeling over het schiereiland van Kaikoura nadien was veel interessanter met haar varietee aan vogels, zeehonden, zeeleeuwen, heuvels en prachtige uitzichten.

Compleet tegenovergestelde van het walvisspotten was het snorkelen met de dolfijnen. Met hen heb ik een van de meest magische uurtjes van mijn leven meegemaakt (moest er wel om half 5 voor mijn nest uit, maar ach...). Ze zijn enorm nieuwsgierig, dus als je hun aandacht weet te vatten door regelmatig onder te duiken en/of geluiden te maken, vermaken zij zich net zo met jou als wij met hen. Onophoudelijk heb ik dus Teletubbiegeluiden uitgekraamd en dat had succes. Vanuit alle windrichtingen kwamen de vliegensvlugge, speelse zeeacrobaten op me afgezwommen om mij uit te checken. Als ze je dan tot op een halve meter zijn genaderd, proberen ze je letterlijk te dollen door in een rotvaart om je heen te zwemmen; oftewel ze willen gewoon een spelletje met je spelen. Natuurlijk doe je je best ze bij te houden, maar je bent compleet kansloos tegen deze geweldige dieren.

Andere gave momenten waren dat een troep van zeker 25 dolfijnen langs me heen zoefde, 3 dolfijnen vanuit de diepte recht op me afzwommen en 3 moeders voorbijkwamen met kleine babydolfijntjes; prachtig mooi en zeker een enorme aanrader als je ooit de kans hebt...

Dezelfde middag nog had ik de albatrosstour op het programma. Ik hoopte enorm op een ontmoeting van dichtbij en werd niet teleurgesteld. Wat een machtige en gracieuze kolossen van een vogels zijn dat zeg (zie de WAUWWW foto, met een maximale spanwijdte van 3,6 meter). En deze gevleugelde schoonheden bestaan in verschillende varianten. Erg indrukwekkend was het om ze van zo dichtbij de boot te kunnen aanschouwen, daar ze vrijwel nergens ter wereld echt aan land leven maar veelal over zee zwerven. Als toetje van de albatrosstrip hebben we ook nog enkele speelse zeehonden gespot. Wat een verwennerij...

Al met al heb ik 3 zeer relaxte dagen doorgebracht met het dierenrijk, Blanka en Yorinde. Elke dag sloten we ook af met een sauna-, zwembad- en bubbelbadgang, een heerlijke maaltijd, een paar flesjes wijn en gezellige gesprekjes. Niks te klagen...

Na 3.015 schadevrije kilometers brak de tijd aan om mijn trouwe huurauto af te leveren bij de ferryterminal in Picton. 4 uur later stond ik weer op het Noordeiland waar ik een zeer rustig avondje tegenmoet ging in het backpackerhostel van windy Wellington, vermoeid van alle geweldige en inspirerende indrukken van het Zuideiland. Is dit eiland nu het mooiste ter wereld ?? Ik daag jullie uit om een alternatief te verzinnen als je naar de combinatie natuur, buitenactiviteiten en de sfeer kijkt. Ik vind het in ieder geval een absolute topper !!!

Na mijn trip van 28 dagen op het Zuideiland trof ik Peter weer in Napier. En die reunie moest gevierd worden. Dus wij richting het bruisende stapgebied in de wijk Ahuriri. Geweldige zaterdagavond gehad op de dansvloer en aan den toog. De zondag hebben we voor de gein doorgebracht op de golfbaan, met iets meer afzwaaiers dan destijds in Maleisie. En dan merk je de intensiteit van de zon hier in NZ; je verbrand binnen een half uur als je je niet goed insmeert met factor 30...

Op maandagochtend zetten we koers naar Cape Kidnappers, een enorme broedcolonie voor de Jan van Gent vogel. Prachtige beesten en de frisse strandwandeling van 22 kilometer ernaartoe was voldoende om er een vroeg avondje van te maken.

De dag erna hebben we de auto volgeladen om een rondtrip te maken in de noordoostelijke kuststreek van het Noordeiland. De eerste bestemming was het het Urewera National Park, met 1.000 jaar oude bomen, watervallen, bergen en meren. Helaas viel onze kanotrip aldaar enigszins door regen in het water, dus besloten we door te rijden richting Gisborne. Van daaruit had Peter een verrassinkje gepland en na een uur durende slingerweg arriveerden we bij een grote gladde rots waarover een riviertje stroomt. Ideale mogelijkheid om daarover naar beneden te suizen. In wetsuit gehuld gleden we 60 meter naar beneden om tenslotte in zwaar vervuild water te plonzen...

Volgend hoogtepuntje was het besturen van een eenmotorig propellervliegtuigje boven de baaien van Gisborne. Na een korte instructie mocht ik zo’n 10 minuten het vliegtuigje door de lucht manouvreren en dan merk je snel hoe gevoelig het beestje is voor de lichtste bewegingen van het stuur. Peter heeft er een geweldig filmpje van geschoten, waarin hij zijn blinde vertrouwen in mijn vliegkunsten laat zien. Daarna verder gecruised richting Hicks Bay en af en toe een stop gemaakt bij interessante plekjes zoals Tolega Bay en de East cape om tenslotte een rustig avondje door te brengen op een zeer stille camping bij Hicks Bay, waar in de verste omstreken geen donder te beleven viel. Verder naar Whakatane hebben we wederom de plaatselijke golfclub bezocht om wat kraters achter te laten en de lokale kroegen bezocht met 2 meiden van het hostel.

In Rotorua ben ik gaan Zorben. Enorm lachen om in een grote, holle, met water gevulde plastic bal van een helling af te rollen (zie filmpje), waarna ik een culturele avond heb doorgebracht in een Maoridorp. Hoewel ik niet van massaal opgezette toeristische attracties houd, was het zekers indrukwekkend om enkele traditionele ceremonies van de Maori te mogen bekijken. Het gaafste waren de enorm krachtig aangezette zang- en dansoptredens en de 10 meter lange kano.

Vanuit Taupo zijn we naar het Tongariro National Park gereden om daar 6 uurtjes te gaan bikkelen naar 2.000 meter hoogte, al trekkende door ruig vulkaanlandschap. Heerlijk om met je snufferd in de zon en wind koers te zetten naar de bergtop. Er zaten flink steile en taaie stukken tussen in ons pad naar de top, maar al te lang treuzelen zat er niet bij door de frisse temperaturen. Dus onder vrij extreme omstandheden kon je de trip van 15 kilometer toch wel als bikkelen bestempelen, dacht ik zo... Hield ons diezelfde avond echter niet tegen om er een biertje op te proosten in de lokale pub.

En toen waren de 9 superdagen met Peter ineens voorbij, waarin de mannenhumor hoogtij vierde. Echt super bedankt, Pietje, dat je me zoveel gave plaatsen hebt laten zien in jouw ‘voortuin’. THANKS !!!!

Morgen als afsluiter van deze geweldige trip nog even surfen met Peter. Vraag me daarbij af wat ik vergeten ben te doen tijdens deze reis, dus ik kijk met tevredenheid terug... (slecht de duik naar een Russisch gezonken cruiseschip in Picton en een race in een Formule 3 wagen in Taupo vonden door omstandigheden geen doorgang, helaas...)

En dan loert Nederland weer om de hoek. De laatste dagen sijpelde het besef ook steeds vaker binnen dat de reis ten einde loopt en denk je er steeds vaker hoe het zal zijn om weer op mijn vertrouwde stekkie te wonen, iedereen weer te zien en in de mallemolen van het dagelijkse leven te stappen. Ik zal het snel te weten komen, want morgenavond is het zover, als het vliegtuig me via Hong Kong weer naar Nederland voert. Dus tot gauw allemaal,
Royke

PS. Allemaal een hele gezellige Sinterklaasavond, enne, bewaar een paar pepernoten voor me...