Mooiste eiland ter wereld ??

ai ai ai lieve menschen,

waar moet ik weer beginnen in de eindeloze selectie aan verhalen. Ik moet helaas keuzes maken anders zit ik veels te lang in het internetcafe en er is zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen... We keren wederom enkele weekjes terug in de tijd en wel naar Queenstown. Na een ontspannen middagsessie (gitaar, liedjes zingen, biertje) in het kiwizonnetje zijn we een te gekke avond op stap gegaan met Dirk, Debbie en Merel (van het skydiven). In de plaatselijke Altitude en Buffalo bar flink zitten ouweh.. met z'n allen en tenslotte de Worldbar afgedanst. Good fun.

Om maar in dezelfde sferen te verblijven van mijn voorgaande bericht, ik heb echt te gekke dingen kunnen doen aan de westkust van het Zuidereiland. In Queenstown allereerst een fantastische bungyjump gemaakt van maar liefst 134 meter boven een canyon (in Zuid Afrika bevindt zich de langste bungy ter wereld voor de geinteresseerden). Stelt natuurlijk geen drol voor in vergelijking met de 5 kilometer skydive die ik 2 dagen daarvoor had beleefd, maar als je naar beneden kijkt en sowieso wat paranoia bent in de betrouwbaarheid van de bungy, betrapte ik mezelf in de laatste seconden voor de val op een stel knikkende knietjes. Maar zodra de balans overhelt naar de diepte, giert de adrenaline weer door je heen en dender je als een raket naar de grond en schreeuw je het uit welk een kick de 8 seconden vrije val je brengt. Heb er een gaaf filmpje van gemaakt, dus kijk, luister en huiver....

De dag erna met Dirk een canyoningtour gedaan; na een briljante busrit door de bergen richting Glenorchy arriveerden we bij de Routeburn track (enorme aanrader ook voor wandelingen !!). Aldaar onszelf in enkele lagen wetsuits gehesen en vervolgens als pinguins richting de ijskoude rivier gewaggeld, erg comfortabel. Na een korte uitleg bezaaid met veiligheidsvoorschriften stond als eerste een achterwaartse slide op het programma; als je dan headfirst het water instort besef je je maar al te goed waarom je zoveel lagen wetsuit aangemeten hebt gekregen. Sjezus, wat was dus verfrissend (een huiveringwekkende 3 graden celsius warm). In 3 uurtjes die voorbijvlogen zijn we stroomafwaarts de rivier afgedaald en kregen we enkele precisie jumps van 6 en 8 meter voorgeschoteld, met wat rotsklimmen en abseilen tussendoor. Moet eerlijk bekennen dat ik canyoning redelijk had onderschat hoe spectaculair het eigenlijk is, dus extra voldaan weder huiswaarts gekeerd.

Na een vluchtig afscheid in de vroege ochtend (iedereen lag nog te snurken met een penetrante alcoholische damp in de dormroom, gatver) verder gekacheld richting Invercargill. Besloot de Milford en Doubtfull Sound over te slaan daar ik al 2 dagen achterliep op oorspronkelijke planning en ik dacht dat de trip naar Glenorchy minstens zo mooi moest zijn. Bij Te Anau kleine stop gemaakt en even bij het Infocentrum naar binnen gewipt en het kon bijna geen toeval zijn, want een uur later vertrok een helicoptervlucht richting de Doubtfull Sound. Flinke mazzel om op deze wijze toch een van de Sounds mee te kunnen pikken, happy happy joy joy....

Onderweg naar het uiterste zuiden even langs de voorgaande huizen van Pietje gereden in Riverton en Invercargill om de dag af te sluiten met een crash in een comfy bedje om wat uurtjes bij te tanken. De volgende ochtend fris en fruitig opgestaan om naar het plaatselijke museum te gaan, alwaar een expositie was opgesteld omtrent de film 'the world's fastest Indian' (aanrader !!), waarin Peter ook een glansrol van enkele seconden heeft gespeeld (zie foto met sir Anthony Hopkins). Het korte ritje naar Bluff bracht me bij het ferrypoint voor Stewart Island (zo'n 4.800 km. van de Zuidpool; veel zuidelijker wordt lastig). Helaas veel regen, eerste hostel volgeboekt, tweede dicht voor het seizoen, het derde verkocht, LEKKER. Uiteindelijk vond ik toch een onderkomen in het enige hotel op Stewart Island, waar verder geen donder te beleven valt. Ook prima, eindelijk een rustig avondje voor mezelf.

Doel van Stewart was eigenlijk om een bezoekje te brengen aan een van haar subeilandjes, geheten Ulva Island; een soort vogelreservaat waar onze gevleugelde vrienden geen natuurlijke vijanden hebben. Oftewel enkele nieuwsgierige soorten kwamen even een kijkje nemen wat er nu weer over hun eilandje struinde. Op een moment was ik even aan de grond genageld en stond ik perplex te gapen hoe een Kaka (een papagaai-achtige) recht op me af kwam vliegen en 2 meter boven me op een tak landde en rustig aanving met een nagelmanicure. Het was beautifullll om te aanschouwen. Ook tof om wederom mezelf te betrappen hoezeer je de natuur waardeert en geniet van de dieren als je het maar de kans geeft om op je in te laten werken.

Teruggekeerd bij het hotel begon het wederom te plenzen, dus ik besloot snel de ferry terug te nemen naar het vasteland. Terug in Bluff, belde ik vrienden op om een bakkie thee te doen. Speciaal voor hen schakel ik even over naar het Engels. They are a lovely family; Caine, Catherine and their adorable kids, Polly and Patrick (our little kungfumaster). They were very hospitable to me, considering I was showing up at an inconvenient moment (dinner time) and they flexibly offered me to join them and relax at their place for a night. I of course couldn't refuse their offer and we had some good chats together and I really appreciated their kindness, especially when I'm a complete stranger to them. So, many THANKS again !!!

Volgend op Invercargill heb ik de Southern Scenic route afgereden richting Dunedin, met allerlei prachtige baaien en stranden, natuurwondertjes en kronkelende wandelpaden door bossen richting bijzondere watervallen, eindigend bij het Nugget Point. Helaas peanutbutter had ik een beetje pech dat mijn persoonlijke hoogtepuntje, de Cathedral Caves, was gesloten vanwege een te ruige zee en wind. Voor enkele indrukken verwijs ik u naar de bijgevoegde foto's....

Aangekomen in Dunedin, heerlijke salade voor mezelf gekokkereld, wijntje d'rbij en 2 Zweedse jongedames als gezelschap, ook mooi. Dag erna het Otago schiereiland afgescheurd, met als bijzonderheden de Sandy bay, mijn eerste ontmoeting met wilde zeehonden/zeeleeuwen en de pinguincolonie (kunstmatig aangelegd gebied om de zeldzame yelloweyed pinguin te behoeden voor uitsterving). Kon die avond het niet laten dezelfde smaakvolle salade te maken met hetzelfde wijntje en slechts het gezelschap aan te passen, ditmaal een Duitse en Zwitserse. (voor de statistieken; uit persoonlijke ervaring gesproken slaat het merendeel procentueel over naar rondreizende vrouwen in NZ (70%), dus het is uiteraard een natuurlijk proces dat dames aanschuiven.)

De volgende ochtend de fameuze Cadburry chocoladefabriek bezocht en mijn auto geparkeerd in de steilste straat ter wereld (1 meter stijgen per 1,2 meter) en daarna op weg richting Lake Tekapo, een klein dorp in de middle of nowhere (maar mijn centre of everywhere) om te wandelen, hardlopen en mountainbiken nabij het bizarre turquoise gekleurde meer. Na die heerlijke dosis natuur voor een dag, verder naar Christchurch. Voor het eerst lifters meegenomen (Matthijs en Tom uit Nederland) en zoals dat hier loopt meteen tot stapmaatjes gebombardeerd. Had ik ook al gesteld dat rondcrossen hier zo geweldig is. Bij elke bocht staat een bordje met aan te raden snelheid. Tel daar zo'n 25 kilometer per uur bij op en dan kom je op de rijstijl van de gemiddelde Nederlander terecht, waar ik mezelf ook onder reken (maar dan wel beheerst hè !!).

Tesamen met een warme reunie met Almere's angels Maffe Merel en Dwaze Debbie (ze noemen mij malle Brabander, ik weet ook niet waarom ??), sloten de Zweed Damian en Tsjech Vadzlav zich bij ons aan en ja, een goed zaterdagavondje stappen stond op de drankkaart (de kwantiteit viel reuze mee, hoor Irene....). Een te gekke club gevonden om effe lekker uit mijn dak te gaan en na enkele stevige babbelsessies me tenslotte neer te vleien in een warm bedje. Een topavondje al mocht ik de ochtend erna in de stad gaan rondzwerven daar ik om 10 uur reeds moest uitchecken. Enige minpuntje van het gastvrije NZ. De botanische tuinen in Christchurch zijn fantastisch om met slaapgebrek rond te dolen en een dutje te doen, die ik vervolgens heb voortgezet aan het zwembad van het hostel. De rustdag kwam precies op tijd.

Gisteren Almere's angels gedropt bij het vliegveld (het was me een genoegen dames, thanks voor de inhoudelijke babbelsessies (kom je niet vaak tegen onderweg), veel plezier in Ozzieland en veel succes met jullie persoonlijke uitdagingen!!). Van daaruit het nabijgelegen Antartic World bezocht. Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest naar dat continent en zou het graag een keer willen bezoeken (wie biedt zich aan ??). Anyway, het continent is 2 maal zo groot als Australie, met temperaturen varierend van 0 tot minus 90 graden (bij -90 overleef je hooguit nog 1 minuut zonder bescherming, maar blijf je wel tot in de eeuwigheid geconserveerd, dat dan weer wel...). Er zijn 3 permanent bewoonde stations die er onderzoek verrichten en bewijzen hebben verzameld die aantonen dat ook Antarctica ooit heeft behoord tot het supercontinent Gondwanaland. Ook aldaar een ritje gemaakt met een alpinevehikel (bizar hoe dat bakbeestje zich over onmogelijke hellingen manouvreert) en de vriescel uitgestrompeld, waarin je kortstondig wordt blootgesteld aan een gesimuleerde Antarctische storm die tot -20 graden afdaalt, gecombineerd met windstoten tot 50 km. per uur (een prutsstormpje daar gemiddeld 190 km. per uur realistischer is op Antarctica), brrrrrrrrrrr....

Zometeen vertrekt mijn bolide richting Kaikoura, de eennalaatste bestemming op het Zuidereiland. Hopelijk kan ik daar gaan zwemmen met de dolfijnen, maar daarover bericht ik jullie weer vanuit Peter's casa. Tot gauw maar weer hè...

Royke