Vervolg op slijkstaten Laos en Cambodja

Na een klein katertje van gisteravond ga ik toch een poging doen jullie bij te babbelen over de laatste 2 weken.

Mijn vorige bericht was geeindigd bij de busreis richting Ban Lung in het noordoosten van Cambodja.
De weg ernaartoe was bezaaid met kraters, alsof een B52-bommenwerper er net een lading had gedropt. Het duurde daarom ook zo'n 5 uur om 80 km. af te leggen. Ban Lung ligt midden in Ratanariki, ofwel de mijnenprovincie van Cambodja. Gedurende de oorlog in Vietnam heeft Amerika een deken aan mijnenvelden gedropt boven de grensstreek met Vietnam, om ervoor te zorgen dat de Vietcong minder vluchtmogelijkheden had over de grens. Als tourist moet je dus ook niet de paden verlaten. In het huidige tempo duurt het nog zo'n 100 jaar om de mijnen volledig te ruimen.

Ik heb zo'n 2 dagen doorgebracht in Ban Lung tesamen met 2 Australiers, 1 Franse en een Kiwi. Samen hebben we enkele watervallen en een rubberplantage bezocht en een kratermeer van een reeds lang inactieve vulkaan.
Ook maakte ik kennis met Somphan en hij vertelde zijn zeer inspirerende levensverhaal. Opgegroeid in complete armoe met gescheiden ouders, werd hij geadopteerd door zijn oom en tante en heeft hij zich door de middelbare school en universiteit geworsteld door dagenlang 18 uur per dag te studeren en bijbaantjes uit te voeren.
Nu is hij 26 jaar en runt hij sinds een half jaar zijn eigen guesthouse. Hij gaf vervolgens aan wat probleempjes te hebben met de financien, dus ik dacht mijn nieuw verworven titel maar eens in te zetten en hem een dag te helpen. Na de basics van finance uitgelegd te hebben, discussieerden we verder over noodzakelijke voorwaarden die hij in een 15 jarig contract zou kunnen opstellen met zijn medeeigenaar. Ik had er plezier in om hem een beetje op weg te kunnen helpen.

Vervolgens ben ik verder gereisd naar een allesbehalve charmante stad Kompong Cham en verbleef ik een nacht in een hotel aan de Mekong. Toevallig kwam ik de receptioniste op straat tegen en nodigde ik haar uit een hapje te eten en te kletsen over het leven in haar 'prachtige' stad.

De dag erna snel verder naar een volgend hoogtepunt, Siem Reap (waar ik wederom Herr Klugscheisser, cq. Taha trof) met in haar achtertuin de tempelcomplexen van Ankhor Wat. Dit bouwkundig wereldwonder bestrijkt zo'n 100 vierkante kilometer en de meeste tempels zijn gebouwd in de 11 tot 13 eeuw, toen het Khmer-rijk hoogtij vierde en onder andere Vietnam, Laos, Cambodja en delen van Thailand en China omvatte.
De koekenbakker die destijds aan de macht was had klaarblijkelijk een onstilbare honger naar het bereiken van het overtreffende. In de 40 jaar die Jayaraman VII regeerde, heeft hij 10tallen enorme bouwwerken uit de grond laten stampen die de spierkracht van 100duizenden arbeiders en honderden olifanten heeft geconsumeerd.

De parel van Jayaraman VII is de Ankhor Wat tempel; een gigantisch symmetrisch complex aan gangen, nissen, trappen en vertrekken, waarbij elke vierkante centimeter nauwkeurig uit de aangesleepte rotsblokken is uitgehakt. In haar volle glorie moet het een fantastisch aangezicht hebben gehad. Ik vraag me nog steeds af hoe ze het voor elkaar hebben gekregen die tonnen wegende rotsblokken op elkaar te stapelen. Hoe zeer ze hier in reincarnatie geloven, zou er toch zeker iemand moeten zijn die deze vraag kan beantwoorden...
Spijtigerwijs hebben de Rode Khmer tussen 1975-1979 veel schade aangebracht aan de tempels. Verder kan ik nog alinea's uitwijden over ons 17 urige bezoek aan de tempels met de menige ooh- en aah-momenten, maar ik laat de foto's daarentegen hun visuele werk doen...

's Avonds lieten we ons verder verwennen met een massage en een lange loungesessie in een plaatselijk fancy cafeetje; en dan knaagt het toch enigszins als ik een overheerlijke shake van $2.75 wegslurp, waar het lokale personeel 1 dag voor moet werken. Met alle armoe die ik om me heen zie, sus ik daarom mijn geweten door fooien achter te laten en talrijke aalmoezen onder de straatverkopers en bedelaars te verdelen. Beter 1 druppel op de gloeiendhete plaat der armoe dan geen druppel, laat ik maar stellen...

Vervolgens heb ik enkele dagen verdergereisd naar Battambang en Phnom Penh met de ietwat verlegen Belgische Lovina uit Luik. In Battambang was nauwelijks iets te beleven, buiten een ritje op de bamboetrein, een blindenmassage en een Khmer kookcursus. Deze laatste was errug leuk om te doen en natuurlijk zoek ik nu enkele proefkonijnen om van het traditionele gerecht 'fish Amok' te komen genieten (mjam mjam). Wie biedt zich aan??

Spijtigerwijs was er wel iets mis met de hygiene, daar ik vanaf die avond wat buikprobleempjes heb ondervonden. Er is echter GEEN wetenschappelijk bewijs of enige positieve correlatie te vinden met mijn kookkunsten, moge dat duidelijk zijn !!!

Daar zich steeds sterkere tekenen van een nestelende bacteriele infectie in mijn maagstreek voordeden (die vervolgens onaangename substanties veroorzaakte bij frequentere bezoekjes aan het sanitaire vierkante metertje, details daargelaten), verlangde ik sterk om even alleen te zijn en naar de kust met haar frisse zeezucht.
Ik besloot daarom vanuit Phnom Penh door te stoten naar Sinahoukville. Daar had ik mede door de onrustige darmflora een paar daagjes last van een reisdipje. Ik had het helemaal gehad met ellenlange busreizen, de drukte om me heen en de sterk zichtbare armoe en ellende van alledag in het straatarme Cambodja. Ik wilde mezelf dus enkele dagen rust gunnen met een boek en mijn Ipod. Kansloos !!!

Op het strand werd je continu belaagd door doortastende en vasthoudende verkopertjes, die geen genoegen nemen met een vriendelijk 'no, thank you'. Telkens prezen ze hun 'veel specialere' koopwaar aan onder het mom dat er nog wel een kettinkje, armbandje of sjaaltje bij kan, waarbij ze op je geweten proberen in te praten dat het niet eerlijk is als je wel van anderen koopt. Ik onderging het maar met een glimlach en onderging een nagelmanicure haha en kocht allerlei rommeltjes voor zo'n $20,- om elk verkopend duiveltje maar tevreden te stellen; kan mij het schelen....

De laatste avond in Sinahoukville ben ik op stap gegaan met 3 van die Khmer duiveltjes, die in de avond transformeerden naar op en top verzorgde diva's. Ik voelde me net een pimp toen we van strandtent tot nachtclub slenterden. Ik heb Chinese, Thaise, Koreaanse en Cambodiaanse melodieen aangehoord en lag helemaal dubbel toen de massa uit hun dak ging op No limits van 2Unlimited. De meiden weken verder ook geen moment van mijn zijde en maakten geen contact met anderen. Blijkbaar werkt dat zo in Cambodja of misschien was dit gewoon logisch daar ik uiteraard hun drankjes sponsorde. Die paar rotcenten waren de ervaring zekers waard en ik leerde ook veel over het dagelijks leven in Cambodja.
Zeker op het platteland is Cambodja erg traditioneel, daar de overgrote meerderheid tot na het trouwschuitje wachten om zich aan de man te 'schenken'. Niet dat er interesse mijnerzijds bestond hoor, het was gewoon puur culturele belangstelling.

Phnom Penh is daarentegen een tegenpool. Er zijn veel bedelaars met ontbrekende ledematen, fontuinzoekers vanuit het platteland tegenover een kleine groep rijkelui (same old story). Normen en waarden worden in PP ook met een zak zout genomen, zolang men er maar enkele dollars kan verdienen.
Al snel raakte ik aan de praat met de vriendelijke Zweed, Jonas, die een Cambodiaans magneetje met zich meedroeg. We hebben enkele uurtjes gebabbeld in Okay Guesthouse (waar de kamers en restaurant meer dan OK waren), waarna we samen met 2 Spaansen, 2 Britten, 1 Ozzie en 2 Cambodiaansen naar de karaokebar en vervolgens de fancy nachtclub 'Heart of Darkness' bezochtten. 1 voor 1 haakten mijn medestappers af, als voorlaatste de Zweed samen met een Cambodiaanse die hij kort daarvoor ontmoet had.
Snel daarna raakte deze eenzame jongen aan de praat met de Cambodiaanse Lina en wederom lijkt het alsof je tot bezit wordt verklaard van de 'jaloerse eigenaresse' die je als eerste heeft aangesproken. De DJ speelde ook supers, dus we danstten ons een ongeluk op de dansvloer, waarna ik werd ontvoerd naar de poolbar. Het moment om te gaan tukken diende zich rond zessen aan, waarbij Lina vriendelijk aanbood met me mee te gaan. In eerste instantie dacht ik nog dat ze van de welvarende klasse afkomstig was, maar het blijkt simpelweg dat bijna alle dames in clubs en bars er een bijbaantje op nahouden in de 'verzorgingssector'.
Hoe normaal en geaccepteerd dat hier is verbaast me nog steeds. Stiekem hopen de meeste bardames dat je alle drankjes voor ze betaald en vervolgens op een welvergoede nacht, enkel en alleen om de familie te ondersteunen. Vriendelijk wees ik haar aanbod af en na verder aandringen, vluchtte ik maar snel van de ongemakkelijke situatie weg. De naieve Zweed was er echter wel 'ingeluisd'...

Tenslotte heb ik in Phnom Penh een zwarte bladzijde van de geschiedenis bezocht in de vorm van het genocide museum Tuol Sleng en de Killing Fields van Choeung Ek. De gruwelen van het schrikbewind van Pol Pot (1975-1979) worden daar tentoongesteld. Nu volgt een kleine gruwelparagraaf, dus de gevoelige lezer wordt aangeraden de paragraaf over te slaan.
De Rode Khmer onder ontzielende leiding van Pol Pot was er namelijk op uit om intellectuelen, politici, monniken en opponenten van het regime systematisch op te sporen en te verzamelen bij de omgebouwde schoollokalen van Tuol Sleng. Aldaar werden ze ondervraagd in combinatie met gruwelijke foltering met electrische schokken, zweepslagen, ophanging aan armen die op de rug werden gebonden, uittrekken van nagels, om zodoende een voorgekauwde schuldbekentenis af te leggen. Na vastlegging werd de schuldig bevondene afgevoerd richting Killing Fields waar ze op beestachtige wijze werden vermoord. Met knuppel werden ze bewusteloos geslagen waarna de keel werd doorgesneden. Een varken in het slachthuis sterft nog waardiger dan dit. Het was weerzinwekkend om de honderden foto's van ontzielde mensen aan te schouwen. Het vult me ook met woede hoe ziek en respectloos de mens kan zijn. Van de 20.000 gedetineerden van Tuol Sleng hebben het er 7 overleefd. En dit waren nog maar enkelen van de 2,5 tot 3 miljoen doden die zijn gevallen. Horror alom...
Tegelijkertijd heb ik rond deze tijd het boek 'first they killed my father' gelezen, van een 5jarig meisje dat opgroeit tijdens de vernietigende politiek van de Rode Khmer. Erg contronterend en tranentrekkend om te lezen, maar mocht je meer achtergronden willen...?

Daarna ben ik afgereisd naar Vietnam. Ik ben nu alweer in Nha Trang en geloof dat ik mijn 'ring'teen heb gebroken. Na een flinke monsoon stortbui kwam het water in de straat tot aan de knieen en zag ik het trottoir helaas niet. Heb er maar een flinke ruk aan gegeven om 'm te zetten in hopelijk de juiste positie. Voelde me net een bescheiden Rambo, haha... Volgende keer meer over Vietnam met wederom een bewogen geschiedenis...
Veel liefs, Roy

Verdere observaties en opvallende gebruiken tijdens mijn reis door Laos en Cambodja:
- de mensen smekken hun maaltijd naar binnen; in eerste instantie kijk je verbaasd hoe het voedsel met open mond wordt herkauwd, maar alles went...
- ze stoppen een tas vol met levende kippen in het loeihete laadruim van een bus die 10 uur onderweg is.
- je ontmoet zoveel aftastende en bestuderde blikken van nieuwsgierige mensen die elke beweging van je onderzoeken. En elke glimlach wordt ruimschoots beloond met een lach van oor tot oor.
- ze vervoeren blokken ijs van 1,5 meter breed (50 kg) op brommers en zelfs een compleet 2persoonbed spannen ze achterop vast; hoe ze het voor elkaar krijgen zonder te verongelukken is mij een raadsel.
- volume 87 van de karaoke die ze hier gedurende een 13urige busreis draaien is helemaal geweldig. NOT !!! Je wordt er compleet simpel van: ze hebben zelfs 4 kanalen met nonstop van die shit. Aaaarrrggghhhh...
- een moeder met 3 kinderen past makkelijk op 1 zitplaats in de bus. Geen probleem voor de locals hier... Daarnaast is het gangpad volgepropt met mensen op plastic stoeltjes. Iedereen kent vast wel de taferelen van volgepropte tuktuks, minibusjes en trucks.
- de Cambodianen zijn enorm vriendelijk; zelfs als je ze afwijst voor de moto of massage wensen ze je oprecht een prettige dag.
- ik weet nog steeds niet waarom, maar de mannen laten hun haren groeien uit bruine pukkels/ moedervlekken op hun gezicht. Haren van 5 centimeter en de rest kaalgeschoren is geen uitzondering (en het is lelijk)
- ze drinken uit plastic zakjes daar de flessen frisdrank direct worden gerecycled (goed bezig..)
- de eerste tekenen van een langdurige reis tonen zich de laatste weken; ik krijg mijn kleren nauwelijks meer schoongewassen (terug), de eerste bacteriele aanval ben ik redelijk doorgekomen en heimwee; nou, wat kan ik zeggen... Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden om me heen, een goed gesprek, mijn eigen stekkie met relaxte hangmat en mijn eigenbereide Nederlandse prakkie en niet te vergeten meergranenbrood. Gelukkig heb ik ook voldoende afleiding om alle gemissen te verzachten. Ben nu over de helft van mijn trip op slippers en zie stiekem wel uit om iedereen weer te zien in december....


PS. RUBRIEK
Heb ook wat oude vragen bijgevoegd daar ik graag op de hoogte wil blijven van het reilen en zeilen in Nederland.... Wellicht haken mensen vroegtijdig af bij het lezen van mijn eindeloze gebabbel, maar eh;
Remco: bevalt Frankrijk een beetje??
Esther: ben je al lid geworden van de tafeltennisclub?
John: hoe staat het met jouw nieuwe hobbies? En gaan de gesprekken goed ?
Kaas en Boterclub: wat is het stil aan tafel?? Zelfs geen reactie uit het verre Noorden...
Daisy/ Willem: bevalt (het) onze nieuwe college een beetje? Heeft hij al aardig lopen vloeken op mijn Excel modellen? En Willem, hoe was de bruiloft in Thailand ? ?
Sandra en Jolanda: klinkt goed jullie reisplannen. Nepal/Tibet en Peru staan ook op mijn wensenlijst haha. Geniet al van de voorbereidingen...
Karen: hoe staat het met de Turkse vriendschapsbanden?
Roy en Sandy: begint het jullie al te borrelen voor jullie volgende reis? Ligt het plan van aanpak al klaar?
Bart W: nog wat kunnen regelen met de verzekering en het werk? Niets meer gehoord over je reisplannen?
Daan; erg leuk om jouw inspirerende reactie te lezen. Zal overwegen ergens een of andere redactie te gaan versterken. By the way, kun je misschien lobbyen om de neven en nichtendag in december te laten plaatsvinden als ik weer terug ben ???
Irene; welkom op de site ! Gebeurt er nog wat op HQ; het is zo stil de laatste tijd... En hoeveel stafdirecteuren ondersteun je tegenwoordig?
Iedereen; grijp je kans om je ongecensureerde mening te uiten over de foto 'Roy met baard', haha.