Alive and kicking door Laos en Cambodja

Buenos dias,
Ditmaal geen PS. RUBRIEK en volledig verhaal daar ik nu uit het internetcafe wordt gesmeten....

Moet me even bedenken waar ik ben afgehaakt de vorige keer.
In Changmai heb ik direct na het verlaten van het klooster een vliegticket geboekt om wat tijd in te halen in de reis naar Laos die normaliter 2 dagen per boot in beslag neemt. Reistijd 1 uur; perfecto.
Ik moet bekennen dat ik het bijwerken van mijn dagboek ietwat heb nagelaten de laatste 2 weken, dus ik laat het ditmaal bij wat hoogtepunten en anekdotes van 11 dagen Laos en een week Cambodja.

LAOS (armste land van de regio)
Aangekomen in het stadje Luang Prabang (noorden van Laos) besloot ik de sights and temples maar links en rechts te laten liggen en me meer te begeven in sportieve uitdagingen. Je wordt ook steeds selectiever naarmate je langer onderweg bent en je luistert steeds grondiger naar je werkelijke interesses van de dag. Dezelfde avond heb ik zo'n 6 km. door het relaxte dorpje rondgerend, welke nu is opgenomen in de World's Heritage lijst. Die avond ontmoette ik een stel (Alan & Carolyne) uit Engeland die besloten hadden te emigreren naar Perth, Australie met hun twee dochters. Zij vertelden hun verhaal en ik het mijne over Buddhisme en rondreizen. Het was erg onderhoudend en insprirerend,
als er flink op los gefilosofeerd werd. De lijfspreuken en levenswijsheden vlogen in hoog tempo over tafel. Na 4 flinke Beerlao voelde ik me echter steeds ongemakkelijker, daar Carolyne alsmaar bleef herhalen dat ik naar Perth moest komen en ze mijn hand de hele tijd vasthield. Ach ja, aangeschoten dames...

Ondanks wat onregelmatige slaap, als erfenis van het kloosteravontuur met nachtelijke meditatie-escapades, kwam ik de volgende ochtend goed mijn bed uit gezien de vooruitzichten. Ik huurde een
plaatselijke rammelbak (lees mountainbike) en ging op weg naar de Kuang si waterval, zo'n 37 km. van LP. Het werd een 'Tour de Laos'; een flinke bergetappe met verdomme veel steile bergen, wat ik ietwat had onderschat. Ik heb me de tyfus getrapt op de colletjes zonder het kleinste tandwiel voor te kunnen gebruiken. Onderweg werd ik ook regelmatig uitgelachen door toeristen die met tuktuk voorbij zoefden. Kletsnat arriveerde ik na 2,5 uur terplekke en nam ik een frisse duik onder een donderende watermassa en heb ik als een aapje rondgeslingerd in een touw om vervolgens in een prachtig meertje te plonzen. De kinderjaren vierden hoogtij...
De terugtocht viel gelukkig mee (1,5 uur) en 's avonds had ik afgesproken in de Hive bar met een Duitser, Canadese en 2 Zwitsers. Ik heb nogal op de praatstoel gezeten daar ze erg geinteresseerd waren in mijn reisavonturen. Het klikte ook erg goed met de Duitser Taha Sonnenschein (ik noem hem Herr Klugscheisser) en we spraken af elkaar te ontmoeten in de volgende bestemming Vang Vien.

De busreis naar Vang Vien beloofde een prachtige, doch enerverende tocht te worden. Het deed me sterk denken aan de trip naar de berggorilla's in Oeganda. De slingerweg, de vegetatie, de hoogrijzende alpen en de diepe afgronden die de bus nagenoeg omarmden. Een spannende rit al met al. De reden om in VV te blijven was de honger naar een volgend avontuur in rotsklimmen. Het was
wederom gaaf om temidden van exquize landschappen de rotswanden (categorie 5, 5a+, 6a en 6b+) te beklimmen. Op de laatste wand faalde ik helaas daar de kracht op was en een oude blessure in mijn linkerschouder, overgehouden aan Thailand, opspeelde.
Direct daarna ben ik gaan tuben (in een traktorband de rivier af) met 2 Argentijnen, een Amerikaanse en 3 Fransen waarmee ik ook enkele eetgelegenheden en een dag mountaintrekking mee heb gedeeld. De trekking was een natuur- en bergwandeling van 6 uur met als hoogtepunten een stortbui die het steile kleipad deed veranderen in een schaatbaan (resultaat: een bruine kont,
maar gelukkig niet van de diarree) en als afsluiter 5 km. kayakken op de Mekong rivier. De dag werd tenslotte afgesloten in de Sakurabar, waar enkele koude biertjes werden genuttigd op de
afgelopen heerlijke sportieve dagen (sluitingstijd 11 uur).

De reis werd vervolgens tesamen met Taha voortgezet naar de hoofdstad van Laos (Vientiane), waar werkelijk geen reet te beleven is. We hadden de hoop ergens een tafeltennistafel te vinden (leuk om uit te leggen aan de Laotianen). Echt zeeeer toevallig spotte ik er een in een Vietnamese-Lao bank, waar de personeelsleden aan het pingpongen waren. Hoewel ik een Vietnamese reprimande verwachtte op mijn brutale binnendringen van het pand, kreeg ik direct een batje in mijn handen gedrukt en een potje gespeeld met de bankdirecteur. Taha die nog buiten stond, sloeg het tafereel met open mond gade en haastte zich snel naar binnen. Zo'n 2 uur hebben we ons best gedaan en Taha won nipt een weddenschap van mij (21-18/ 21-19) en veroverde daarmee een bescheiden Lao biertje (680 ml.) Dag 2 hebben we een fietstocht door Vientiane ondernomen op een Kitty bike (zie foto)
en verder heb ik een onderhoudsbeurt ondergaan bij de kapsters van Vientiane en genoten we van een heerlijke massage alvorens in de nachtbus te stappen naar Don Det (1 van de 4.000 Island in het het Mekong gebied in het uiterste zuiden van Laos; reistijd 15 lange uren).

We geraakten bij een guesthouse, gerund door 'Papa en Mama' (een geweldig stel ouwelui die weten hoe je reizigers in de watten moet leggen met heerlijke maaltijden en relaxte ambiance).Don Det
is een afgelegen eiland waar je alleen maar kunt relaxen, spellen en beetje wandelen of fietsen. Dit laatste hebben we geprobeerd. Kloterige was dat onze Duitse vriend ditmaal een shitty bike
had meegekregen, van welke de ketting om de 300 meter van het tandwiel schoot (aardig wat Duitse scheldwoorden bijgeleerd). Het werd wel een avontuurlijke tocht over hobbelige keiweggetjes en miniscule junglepaden (zie foto "Blokkade"), langs talrijke kleine dorpjes. Plots werden we ook
letterlijk overdonderd door een stortbui waarbij ik de bliksem op zo'n 50 meter van ons vandaan zag inslaan (lucky us). Bij het afscheid van Papa en Mama kregen we op ceremoniele wijze enkele touwtjes om de pols gebonden om ons een veilige reis richting Cambodja te wensen (how sweet)...

CAMBODJA
Een goed begin is het halve werk zegt men. Nog maar net over de grens mochten alle toeristen een 'overuur compensatie toeslag' betalen aan elke corrupte imbeciel met een uniform aan aldaar. Dat
belooft wat. De rest van de dag heb ik in de bus gezeten richting Ban Lung in de Katanakiri provincie (een streek waar de Amerikanen destijds een gordijn aan landmijnen hebben afgeworpen om Vietnamese vluchtwegen over de grens te blokkeren). De tocht naar Ban Lung was vreselijk. De weg was bezaaid met kraters, alsof een bommenwerper er zojuist een lading had gedropt. En daarnaast werd ik letterlijk in de bus gepropt waar de busjongens van mijn Ipod wilden meeprofiteren. Geen probleem natuurlijk, totdat ze over je been
beginnen te strelen en zichzelf willen uitnodigen als metgezel. Vriendelijk bedankt...

Volgende keer meer over Ban Lung en wereldwonder Ankhor Wat....
Greetz, Roy