Drukke tijden in Maleisie en Thailand...

hee familie, vrienden, kennissen, hoe'ist nou?
Hou me een beetje op de hoogte van wat er allemaal in Hollanda gebeurt he??

Werd weer eens tijd mijn verhalen op te kalken voordat ik ze weer vergeet. Je maakt hier zoveel mee en tot nu toe ben ik ook vrijwel nooit alleen geweest, zodat je maar spaarzame momenten kunt vinden om te mailen of deze website bij te houden. Op dit moment zit ik in Ko Pha Ngan en wilde in eerste instantie blijven tot de full moon party, welke dinsdag de 31ste losbarst. Helaas duurt dat allemaal iets te lang en ik voel dat ik iets te lui wordt, dus ik trek denk ik morgen verder naar Kao Sok, een nationaal park vol bloedzuigers boven Phuket (waar ik uiteindelijk met Petertje uit Nieuw Zeeland een week zal doorbrengen).

Nu weer de draad oppakken waar ik de vorige keer was geeindigd. Tot onze grote verbazing was Philippe ertussenuit gepeerd vlak voordat we naar de Perhentian Islands vertrokken. Hij had een kort briefje achtergelaten bij de receptie dat zijn reisschema niet geweldig aansloot bij mijn plannen. Erg jammer want we hadden een goed klik met z'n drietjes.
Bij deze was dus ook Liisa gebombardeerd tot mijn buddy bij de duikcursus, begeleid door onze strenge Duitse instructrice Ines. We ontvingen na aankomst direct een studieboek onder onze snufferd en verdiepten ons in de eerste twee instructievideo's in een serie van 5. Na 3 uurtjes college mochten we letterlijk de praktijk induiken. En het klinkt clichee, maar een nieuwe wereld opent zich dan voor je ogen als je in de diepte afdaalt. In eerste instantie was ik ietwat onrustig (vanwege een vervelende ervaring in Kos toen ik als een baksteen in de diepte verdween vanwege een scheur in mijn zwemjack, weet je nog coach/ Joost?). Gelukkig won ik vertrouwen en ontspanning door een rustig tempo aan oefeningen op 5 meter diepte. Vervolgens maakten we een klein tochtje en vergat ik mijn buddy in de gaten te houden, misbruikte ik mijn zwemjack als liftsysteem en verloor ik een flipper, die ik maar op 15 meter diepte besloot op te halen. Aardig wat beginnersfoutjes voor een ietwat naieve RdB, die ook zekers falikant op zijn sodemieter kreeg zodra hij boven water kwam....

De volgende 2 dagen bestonden grotendeels uit hetzelfde enerverende concept. Theorie, instructies en proefexamens wisselden elkaar in rap tempo af, waarna we het azuurblauwe water inplonsden om oefeningen af te draaien en fantastische tochtjes te maken door het wonderwereldje (met ditmaal een braaf luisterende RdB). Superlatieven schieten tekort als je die kleurrijke vissen voorbij ziet zwemmen met verbluffende koraalformaties als achtergronddecor. WAUW !!!
De meest spectaculaire waren 2 hawksbill schildpadden, een school letterlijk vertaalde 'knobbelkop papagaaivissen', ontelbare aantallen nemo's en een wirwar aan vissoorten die zich aan het koraal tegoeddeden. Overall hebben we 6 dives gehad van 5 kwartier tot een maximum diepte van 20 meter. Een enorme aanrader !!! Na het afleggen van het eindexamen ontvingen Liisa en ik het felbegeerde 'open water diver' certificaat, zodat ik nu zelfstandig duiktochten mag ondernemen tot zo'n 20 meter. Uiteraard hebben we dit feit dezelfde avond flink gevierd met een bescheiden sangria (zie foto).

De volgende ochtend zijn we direct pleiten gegaan richting het mekka der rotsklimmers in Krabi, Thailand. Vlakbij Krabi ligt Ao Railay met reusachtinge rotsformaties die uit het niets een deel van de horizon reserveren. Deze formaties bevatten tientallen klimpaden, voorbereid met haken en ankers en allerlei afstanden en moeilijkheidsgradaties. Ik werd al duizelig bij de gedachte dat ik een makkelijke klimroute zou moeten gaan trotseren.
Gelukkig voorzag Liisa me van een uitgebreide en geduldige instructie en het goede voorbeeld, zodat ik hoopvol de voorbereidingen in de strijd wierp en mijn vingers in de rotswand plantte op zoek naar grip. De eerste klim van 8 meter verliep voortvarend en de tweede van 12 meter gaf hoop voor de 2de klimdag. Het kreng kostte me verdomde veel kracht en liters zweet (waarvan zo'n 50% in direct verband stond met angstzweet...). Ik wist niet dat ik kon regenen.
De dag erna begon al om 6 uur, daar de zon vrij snel te heet wordt, waardoor extra zweet snel ten koste gaat van de grip in handen en vingertoppen. En dat heb ik gemerkt. De wand die ik besteeg had een negatieve helling na zo'n 12 meter; door alle inspanning en het besef dat ik op een dood spoor zat en nergens naartoe kon ontsnappen, brak het angstzweet uit wat leidde tot extra krachtverlies en een 'smeltende' rotswand. Ik kan je vertellen dat het een belabberd eng gevoel is als je merkt dat de kracht wegebt uit je armen en je noodgedwongen als een ongeleid projectiel de diepte indondert... Liisa redde me van mijn dodelijke val, zoals meerdere keren die ochtend met haar 50 kilootjes. Na nog 2 verwoede pogingen had de wand het van me gewonnen (shit). Ik vond het wel verbazingwekkend hoe soepel die Liisa de rotswanden omhoogklauterde en het pad op inzicht uitstippelde; daarvoor kreeg ze uiteraard een Nederlands applausje.

Na de middaglunch en kleine siesta voor de spiertjes, begonnen we aan deel 2. Liisa stippelde enkele categorie 6a routes uit (redelijk geavanceerd als ik de klimterminologie enigszins kan volgen) en ik mocht volgen. Na 3 succesvolle klims via verschillende routes was deze jongen uitermate tevreden met zichzelf. Ondanks het dreigende gevoel van falen bij te lang zoeken naar grip, slaagde ik er toch in de top te bereiken en dat geeft een aardige stoot adrenaline als je je grenzen verlegt. Na de geslaagde klimdag trakteerden we onszelf op enkele frisse fruitcocktails en daarbij strandde een heerlijke pepersteak op mijn bordje (lekker, dat Thais eten...).

Klimdag 3 startte met een stevige 6b categorie van 25 meter. Geen probleem voor Liisa, maar bij mij werd snel duidelijk dat ik mijn linkerschouder tezeer had overstrekt de voorgaande dag. Bij 20 meter werd de pijn ondraaglijk en brak ik de missie wijselijk doch helaas af. Fortuinlijk genoeg kreeg ik wel een bonus van moeder Natuur want vanaf 20 meter was een fabelachtig uitzicht te bewonderen. Vervolgens werd deze invalide via een ladderconstructie naar een grot opgehesen, die naar de andere kant van het eiland leidde. Vrij avontuurlijk kan ik je zeggen; het was er pikdonker en voorzichtig strompelend met wankele bamboeladders baanden we ons een weg door de grotkamers op zoek naar het licht. Op het eind vond Liisa een binnendoorweggetje, welke me nog lang zal bijblijven.
Ik heb de meest huiveringwekkende seconden van mijn leven meegemaakt in die grot. Nadat ik door een klein spelonk was heengekropen en verder wilde afdalen, brak een rotsblok af onder mijn voeten. Ik duikelde voorover de schuine helling af, landend op mijn rechterarm (au) en tijdens mijn duikeling hoorde ik hoe het rotsblok achter mij aan kwam rollen. Ik beschermde mijn hoofd, kroop ineen en terwijl ik verder naar beneden schoof wachtte ik op de impact. Na enkele meters maakte mijn heup en bovenbeen kennis met zo'n 150 kg. aan massief steen. Liisa die verder beneden stond gaf vervolgens het blok een zet om verdere schade te voorkomen. Zo'n 6 dagen later nu, rommelt het nog steeds onderhuids...
Erg spectaculair allemaal, maar ik moet er niet aan denken wat had kunnen gebeuren, zoals een gebroken been of verbrijzelde hand. Ik besef me donders goed dat ik reteveel geluk heb gehad. Tot slot werd de shock beloond met een fraai plaatje vanuit de grot. Samenvattend was het resultaat na 4 dagdelen klimmen: een overstrekte linkerschouder, een snee in mijn dikke teen, een gekneusde heup en ontelbaar veel schrammen en blauwe plekken, maar het was het waard..!!!
Na de lunch brak helaas de tijd aan om verder te reizen. Ik richting Ko Pha Ngan en Liisa richting Bangkok waar haar vriendje in spe haar komt opzoeken. Ik vond het erg jammer afscheid te nemen. In de 2 weken dat we samen hebben gereisd, hebben we toch een aardige band opgebouwd tijdens het hiken in de Cameron highlands, de duikcursus, het rotsklimmen en alle eetmomenten van de dag. Ze was zekers een bijzondere meid om te ontmoeten.

In Ko Pha Ngan ben ik Danny (nichtje) en Rob (vriend) tegengekomen en hier en daar wat emmers alcohol genuttigd, maar de volgende keer meer daarover....
Veel liefs allemaal, Roy